Uzdrowienie głuchoniemego - uniwersalność zbawienia w gestach Jezusa

W Ewangelii według św. Marka (7,31-37) znajdujemy opis uzdrowienia głuchoniemego, które jest nie tylko cudem, ale także głębokim przesłaniem o uniwersalności zbawienia i miłości Bożej. Gdy do Jezusa przyprowadzono głuchoniemego, prosząc o uzdrowienie, On wykonał kilka zaskakujących gestów. Najpierw przywołał go na bok, z dala od tłumu, co symbolizuje intymność i indywidualne podejście do każdego człowieka. Następnie włożył palce swojej ręki do jego uszu i dotknął języka, co było wyrazem fizycznego kontaktu i bliskości z cierpiącym. Jednak najbardziej zaskakującym gestem było to, że Jezus nie wypowiedział słów uzdrowienia, ale "spojrzał w niebo, westchnął i rzekł do niego: 'Efata!'", co oznacza "Otwórz się!". To spojrzenie w niebo i westchnienie były wyrazem głębokiej wiary i zaufania do Boga Ojca, który jest źródłem wszelkiego dobra i zbawienia. Uzdrowienie głuchoniemego jest obwieszczeniem uniwersalności zbawienia, które nie zna granic narodowości, kultury czy religii. Jezus, poprzez swoje gesty i słowa, pokazuje, że każdy człowiek, niezależnie od swoich ograniczeń i trudności, jest godny miłości i zbawienia Bożego. To wydarzenie przypomina nam, że Bóg pragnie zbawić wszystkich ludzi i że Jego miłość jest dostępna dla każdego, kto otworzy się na Jego działanie. Uzdrowienie głuchoniemego jest więc nie tylko cudem, ale także przesłaniem nadziei i miłości, które przekracza wszelkie bariery i ograniczenia. W obliczu różnorodności ludzkich doświadczeń i cierpień, historia uzdrowienia głuchoniemego jest przypomnieniem o tym, że Bóg jest bliski każdemu człowiekowi i pragnie, abyśmy wszyscy doświadczyli pełni życia w Nim.
Na podstawie: Źródła